Mijn naam is Carla en ik ben 30 jaar. Ik ben getrouwd met Xander en samen hebben wij een zoon Liam.

Het perfecte huisje, boompje, beestje zou je denken.

Maar dit is en was het zeker niet altijd. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2-3 jaar oud was. Mijn broer en ik woonden bij mijn moeder tot dat mijn vader hertrouwde en mijn moeder het tijd vond om
voor zichzelf en haar nieuwe vriend te kiezen. En daar pasten geen kinderen meer bij.

We werden “gedumpt” bij mijn vader en mijn nieuwe ( Bonus ) moeder. Dat was niet makkelijk, aangezien mijn bonus moeder zelf al 4 kinderen had die ook hen eigen rugzak mee gekregen hadden en er een soort van nieuwe vader en broertje en zusje bij kregen. We waren vanaf toen met zijn 8 en thuis.

Wat ik zo miste bij mijn biologische moeder heb ik mogen vinden bij mijn Bonus moeder, Liefde, knuffels en een heleboel zorg. Vanuit elke mogelijke manier die je je maar kunt bedenken. Wel zijn er een hoop issues geweest met broers en zussen die uit huis gingen, door ruzies of juist de andere kant wilde ontdekken.

Ik begreep er niks van, het was toch fijn?

Tot ik zelf puber werd en de snak naar vrijheid had. Ik wilde zelf kunnen bepalen wat ik deed en dat leverde de nodige problemen op. Ik was de jongste en begrijp nu dat mijn ouders me wilden beschermen tegen de buitenwereld maar dit was niet mijn plan. Ik sloeg door en liep weg. Ik dacht ook dat het ergens anders wel beter werd.

Van crisisopvang naar internaat en uiteindelijk zelf naar een gesloten instelling omdat men vond dat dit beter was voor mijn eigen veiligheid. In deze instelling leerde ik hoe ik mij moest gedragen om zo veel mogelijk voor elkaar te krijgen van wat ik wilde. Wat men van mij wilde horen en hoe dat te
brengen. Zo ontstond Carla die maskers kon dragen en zich precies zo voor kon doen om
anderen (en daardoor zichzelf) te pleasen.

Eenmaal de vrijheid terug voelde dit natuurlijk als een verademing en heb ik mij thuis als een engeltje gedragen. Maar helaas bij de mensen waar je je vertrouwt voelt valt dat masker snel af en zo belanden we al gauw in dezelfde situatie. Nu was ik bijna 18 en wist ik welke stappen ik voor mezelf moest nemen om “de echte vrijheid” te mogen krijgen. Ik liep weer weg, kwam bij de crisisopvang terecht en zo heel snel op begeleid wonen.

Ik werkte in de horeca waar de tijden natuurlijk erg uiteenlopend kunnen zijn
en ik dus amper “thuis” sliep. ( mijn eigen vrijheid creëren) Vanuit daar ging ik samenwonen met mijn toenmalige vriend, en leerde ik de wiet kennen. (natuurlijk had ik het wel eens gedaan, maar hier werd het dagelijks) Van samen op kamers, naar samen ons appartementje. En toen dacht ik alles te hebben.

Mijn droom, huisje boompje beestje.

Dit bleek het niet te zijn aangezien ik in overlevingsstand ging om alle rekeningen te betalen en voor ons te zorgen. ( in deze periode had ik ook geen contact met mijn ouders) Na een
heftige breakup, en gelukkig een heleboel hulp stond ik weer op eigen benen en had ik een soort begeleid wonen gevonden. Wat ook van korte duur was omdat ik alweer een nieuwe vriend had (mijn huidige man) Niet gepland maar wel erg welkom. Al snel woonden we samen en op deze manier kon ik mijn schulden afbetalen die ik had opgebouwd tijdens mijn vorige relatie. Deze man kon voor mij zorgen, financieel gezien. Ik bleef zelf natuurlijk ook werken, ik wilde de onafhankelijke vrouw zijn.
Uiteindelijk liep het stuk, omdat we allebei teveel verwachtingen van elkaar hadden die we
niet konden/wilden waarmaken. Met de hulp van mijn ouders heb ik toen een jaar op mezelf gewoond. Maar uiteindelijk ben ik toch weer samen gekomen met mijn huidige man.

We wilden echt samen verder.

We kochten een huis, gingen trouwen en hadden een kinderwens. Ik werkte toentertijd voor mijn vader, dit was erg leuk maar niet altijd even makkelijk. Ik zocht verbetering in bepaalde organisatorische dingen en het lukte op de een of andere manier niet om blijvend te veranderen. Het voelde als falen. Het kon toch beter? Daarom ben ik daarna de horeca weer terug in gegaan. Dit vond ik altijd leuk om te doen. Maar ook hier kreeg ik niet de waardering die ik vond dat ik verdiende. Schreeuwende
werkgevers, die later deden of er niks aan de hand was…. Niet mijn ding! Ik raakte burnout, kon dagen lang alleen maar huilen en niks lukte.

In de tussentijd raakte ik zwanger, 9 maanden lang dood en doodziek. Met daarbij de struggle om te willen stoppen met wiet roken. Want dat is het beste voor je kind en je wilt toch dat je kind gezond ter wereld komt? Het lukte me niet, het hielp me juist om iets te kunnen eten. Overal voelde ik de judgement, ik werd zwaar depressief. Ik kwam bijna niet meer uit huis en lag 9 maanden lang in het hoekje van de bank. Godzijdank na 37.4 weken kwam ons kleine mannetje ter wereld. Gezond en wel. Alles helemaal in orde, wat een opluchting was dat.

Wat wel te raden is is dat ons kleine mannetje een nieuwetijdskind is en deze kinderen reageren anders op de wereld die we nu kennen. Van Reflux, krampen tot koemelk allergie, slecht slapen alles kwam voorbij. Zo was het eerste jaar erg heftig omdat de westerse medische wereld nou niet bepaald weet wat ze hier mee aan moeten en alle “protocolen” gevolgd moeten worden voordat er echt hulp komt. Dus zat ik met ongeveer 2 maanden al met de kleine man bij de kinesioloog. Om via het onderbewustzijn erachter te komen waar deze problemen nou toch vandaan kwamen. Wat was ik blij dat ik gevonden had waar de dingen vandaan kwamen en hoe we dit konden oplossen. Ondertussen is onze kleine man al een giga reus van 2 jaar, en natuurlijk zijn er altijd de nodige issues maar hey! Ik heb altijd een stok achter de deur om deze dingen “op te lossen “

Zelf ga ik al een aantal jaren naar de kinesioloog om aan mezelf te werken. Er zijn zoveel dingen die je onderbewustzijn je kan vertellen. Zo ben ik de laatste jaren bezig om echt mezelf terug te vinden. De persoon die ik vanuit essentie ben en niet de persoon die ik geworden ben om me aan te passen aan deze wereld.

De maskers zijn weggenomen, ookal is dat soms lastig omdat je zo geprogrammeerd bent om deze te dragen,

Bewustzijn van wat je doet is het belangrijkste. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik weet waar ik vandaan kom en dat ik hier gekomen ben met een reden. En nee de volledige reden weet ik nog niet, maar ik heb wel het gevoel dat ik het weer aan kan. Ik hoef niet meer weg te lopen van het leven. Ik hoef me niet meer te verstoppen in de wiet.

Ik mag er zijn, Ik ben niet meer of minder als een ander.

Ik mag in mijn eigen kracht gaan staan en vertrouwen op mijn intuïtie. En hier word ik aardig vaak op getest…. Manlief is een gigantische spiegel voor mij. En wanneer ik een beetje wegzak in twijfel en vragen, sleept hij me mee verder naar beneden met nog meer gevoelens van twijfel. Het is aan mij of ik me hierin mee laat nemen of juist sterk blijf en de positieve dingen blijf zien. En hem ook mee neem deze kant op ipv andersom!

Ik had alle tools, oefeningen, oliën , edelstenen en nog veel meer in mij om te gebruiken en nog liet ik alles staan, en gebruikte het niet zoals het voor mij bedoeld was.
Zelfzorg….
Een hele lastige voor mij. Nu na een hele lange tijd kan ik eindelijk zeggen dat ik de tools echt gebruik
voor mezelf maar ook voor anderen en een betere wereld.

En dit is precies waarom ik Love by Natures Light ben begonnen. Om anderen te inspireren dat er zoveel mogelijk is. Dat de powers in jezelf zitten, al heb je 100 tools thuis liggen. JIJ moet het doen. Dit mag natuurlijk met behulp van deze tools. Gebruik ze zoals ze bedoeld zijn voor jou!

Dit was in het "kort" mijn levensverhaal. Ik deel deze met jullie om wat bewustzijn de creëren. Namelijk dat jij ondanks wat je mee maakt de touwtjes in handen hebt en dat er allerlei mogelijkheden zijn. Je bent niet wat je meemaakt, of wat je gedaan hebt. JE BENT LIEFDE.
Met jouw vrije wil kun je veranderingen aan gaan.